Radość dawania i wdzięczność.

5 listopada 2021

Dlaczego piszę bloga?

Po pierwsze, lubię się dzielić tym, co ważne w nauczaniu i uczeniu się.
Po drugie, lubię wyzwania, a pisanie bloga (nie pierwszy w moim życiu) takim jest.
Po trzecie, kiedy sięgam wstecz do początków mojej pracy w szkole zauważam wiele różnic w stosunku do dnia dzisiejszego. Najważniejsza zmiana to oczywiście zmiana pokoleniowa, od pokolenia Y do pokolenia C. Dzisiejsze pokolenie C (od angielskich słów connect, communicate , change), to ludzie którzy właściwie nie znają życia bez nowoczesnych technologii. Są gotowi na zmiany, twórcze rozwiązania, ale zaciera im się granica między światem rzeczywistym a wirtualnym. Często mają także problemy z koncentracją, głębszą analizą zdarzeń, brakiem właściwej oceny sytuacji, niepewnością własnej przyszłości.
Chciałabym powiedzieć, co się nie zmieniło i co zawsze działa, przynajmniej w moim nauczycielskim przypadku.
Nie zmienia się skuteczność pozytywnej edukacji, budowanie relacji, podążanie za uczniem, okazanie mu zaufania, poprzez między innymi oddanie wolności.
Oczywiście, obecnie więcej wiemy na temat choćby neurobiologii, i dobrze, bo to co jako nauczyciele czuliśmy, wiedzieliśmy wiele lat temu dziś nauka potwierdza.
Po czwarte, myślę najważniejsze. Mam nadzieję, że to, o czym tu będę pisać stanie się jakąś inspiracją, może jakieś nowe informacje dodadzą wiary w to, co się robi. Może będzie tylko odświeżeniem sobie tego, co doskonale jest znane, a może po prostu wiele z tych działań to stała praktyka, która potwierdzi, że u innych też to działa. W każdym z tych przypadków będę szczęśliwa, bo sprawia mi to radość, że mogę się dzielić. To jest właśnie moja radość dawania. To buduje siłę wewnętrzną, ale w ten sposób mogę okazać też wdzięczność tym, którzy mi pomogli, uwierzyli we mnie i stale to robią.
Nauczyciele mają tę nieprawdopodobną możliwość poczucia radości dawania obcując z uczniem, pomagając mu w bardziej i mniej ważnych kwestiach, wysłuchując go i dając rady, gdy o to poprosi. Jego uśmiech wdzięczności, czy słowo „dziękuję” nadaje sens naszej pracy. To nigdy się nie zmieni, choćby mijały wieki.